bu yazdığın duygularla yaşıyorum yaklaşık bir senedir. toparlanmak adına çok adım attım ama attığımla kaldım. hala devam ediyor. ne zaman biter bilmiyorum. bitsin istiyor muyum onu da bilmiyorum. sanırım acı hayatımın bir parçası oldu, alıştım. alışkanlıklarımdan da kolay kolay vazgeçemiyorum. içime sığmayan, dünyaya taşan hisler yaşıyorum bazen. bazen de aşırı hissizim. sonra kainatta bir zerre olduğum geliyor aklıma. küçücüğüm ve milyarlarca galaksi arasında belki de hiç kıymetim yok belli başlı kişiler dışında. çok da büyütme acılarını diyorum kendi kendime. yani kısacası çok da takmamak lazım bazen. düşünmemek çoğu zaman özgürlüktür.