Gökyüzü o denli aydınlıktı ki çiçekler ağacın değil de güneşin bir parçasıymış gibi duruyordu. İnsanın aşık olunca hayalini kurduğu cinstendi bu çiçekler; beyaz ve apaydınlıktı. Ne de olsa aydınlık, insan ruhunun daima ihtiyaç duyduğu bir şeydir ve ne zaman yerini karanlığa bıraksa o zaman başlar insanın kederi. Dünyanın en erdemli, en yetenekli, en fedakar ve kibirli insanı bile eğer yalnız, huzursuz ve mutsuzsa onu artık hiçbir şey teselli edemez.
·
4 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.