~KENDİMCE~
Bebekliğimizden beri oyunların içinde yaşarız. Oyunlarla büyür, oyunlarla öğrenir, oyunlarla gelişiriz. Hiçbir şeyin farkında olmayan 5 aylık bir bebekken sadece alkışlarla eğleniriz, 50 yaşına geldiğimizde ise farklı birçok oyunla birlikte bulmacalardaki kelime oyunları ile eğlenerek öğreniriz. Çocuk oyunları, spor oyunları, eğitsel oyunlar, bilgi oyunları, beceri oyunları, halk oyunları, kağıt-taş oyunları, bulmaca oyunları... Hayattaki her şeyde oyun bulabiliriz, her şeyden oyun oluşturabiliriz. İşte bu oyunların seviyesi her yaşımızda aynı olmaz. Bebekliğimizde basit oyunlar oynarız, yıllar geçtikçe bu oyunlar zorlaşır ve karmaşıklaşır. Yoksa ne eğlence olur, ne öğrenme, ne de gelişme.
Şu anki toplumumuzda bu sıra olması gerektiği gibi ilerlemiyor ya da gelişim olması gerektiği gibi olmuyor. Toplumumuz hep basit oyunlara hazırlamış kendini, oyunların seviyesinin artmasına uyum sağlayamıyor. Bu yüzden hiçbir alanda yeterince iyi öğrenemiyor ve gelişemiyoruz. Oyunların kurallarını ve aksiyonlarını doğru olarak yerine getirmiyor ya da doğru oyunları oynamıyor da olabiliriz.
Siyasette ise daha kötü bir durumdayız. Geçmişten ders almayarak bebek oyunu oynuyormuşuz gibi hareket ediyoruz. Bebekler nasıl ki her davranışı, her söyleneni oyun zannederse; toplumsal olarak da aynı şekilde davranıyor, her şeye gülüp eğleniyor, alkış tutuyor, peşinden gidiyoruz. Bu durum her siyasi görüş için geçerli; çünkü siyasi görüşler farklı olsa da toplum bir bütün. Genel olarak bakıldığında bu bütün ortak hareket ediyor.
Toplumumuzun bu bebek misali davranışında eğitim sisteminin, bilgi seviyesinin, kültürel yapının ve daha başka etkenlerin ayrı ayrı payı var. Her bir etken ise toplumdaki her bireyin kendi üzerine düşeni yapması ve kendisini her zaman geliştirme çabası içerisinde olması ile iyileştirilebilir. Evet, birey ve toplum bir döngü içinde. Toplumun gelişimi bireyin gelişimi ile mümkün olur. Bu, kısa zamanda olacak bir şey olmasa da bence ilk yapılması gereken budur.