Kara gözleri şiddetle Daphne'ninkilere baktı. Daphne neredeyse kendinden geçmiş bir halde gözlerini kaçırarak, tekdüze, büyülenmiş bir sesle:
"En iyisi, öfkenizden kurtulmanız. Ama neden öfkelisiniz?" dedi.
"Nedeni yok. Aşktan söz ediyor olsaydık bana neden aşıksınız diye sormazdınız. Ama bu öfke, öfke, öfke! Buna başka ne ad verebilirim ki? Ve nedeni de yok."
Tekrar koyu, keskin, sorgulayan sancılı gözlerle Daphne'ye baktı.
Daphne gözlerini kaçırarak, "Bundan kurtulabilir misiniz?" dedi.
"Bir bomba patlayıp beni bin parçaya bölse bile," dedi Kont, "içimdeki öfkeyi yok edemez. Bunu biliyorum. Hayır, hayır, asla yok olmayacak. Ölüm de kurtuluş değil. Öfke, ölsem de içimde sızlanır ve gıcırdar. Leydi Daphne, Leydi Daphne, tüm sevgimizi tükettik. Geriye kalan yalnızca bu.''
Sayfa 34Kitabı okudu
·
61 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.