Depremin üzerinden bir yıl on bir gün sonra Maraşı gecenin bir yarısı otobüs camından izleyeceğim. Geçen sene gece saat üç sularında Nurdağı üzerinden şehire yol alırken gördüklerim karşısında donup kalmıştım. Tepki bile veremedim. Yarılmış yollarda manzaram devrilmiş ağaçlar, yerinden çıkmış sokak lambaları, terk edilmiş arabalar, hiç duyulmamış enkazlarla dolu karanlık bir şehir. Evet bedenim üşüyordu ama o gece ruhum da çok üşümüştü. Bu sene içli içli sessizce andım, ders alacakmıyız diye utandım, çalışmalardan döndükten sonra yaşadığımız suçluluk, neden biraz daha kalmadık diye birbirimize kızışımız, üstümüze sinen ceset kokularını hiç unutamayacak olmamız…Depremden sonra hayata daha sıkı sıkı sarıldım. Her an son günüm son anımmış gibi yaşayacağıma dair söz vermiş gibiydim sanki kendime.. Maraş’tan Bursa’ya döndüğümde hayatın normal devam ettiğini gördüğümde yaşadığım şaşkınlık daha sarsıcıydı.. Sanki orada olanlara kimse görmemiş duymamış gibiydi. Biz haberlere hiç bakmadık, ekranlarda bölgeyi nasıl anlatıyorlardı, sahi? Şimdi yol kenarlarında kurulu çadırlar görüyorum, bu görüntüleri aklıma kazıyacağım..
·
43 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.