Gergekten zor bir yolculuktu. Fengxia'nn yüzüne bakmamaya çalistim; sadece yürüyordum. Rüzgar yüzüme dogru esiyor, boynumdan içeri giriyordu. Hava kararıncaya kadar yürudük. Fengxia elleriyle gömleğimi kollarindan tutmaya devam ediyordu, hiç sesi çıkmyordu. Aksam karanliğinda bir taşa takıldı ve yere düstü. Ayagini ovalamak için yere cömeldim, kollarinı boynuma doladi. Elleri buz gibi olmustu, cansiz gibiydi. Yolun geri kalan kisminda Fengxia'yı ben tasidim. Kasabaya varmistik. O ailenin evine yaklasica bir sokak lambasinin altinda durdum, Fengxia'yı yere indirdim ve ona baktim. Fengxia iyi bir cocuktu, o zaman bile ağlamadı . Sadece gözlerini açti koca koca ve bana bakti.
Yüzünü oksamak için elimi uzattim; o da benim yüzümü oksadi. Yüzüme dokundugunu hissettigim anda onu o aileye geri vermekten vazgectim. Fengxia'yı sırtıma aldım ve eve dogru yürümeye basladim. Incecik ellerini boynuma dolamisti, bir süre sonra sımsıkı sarıldı bana. Onu eve götürdüğümü biliyordu.
·
11 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.