Abdullah ibni Amr ibn-il Âs (Allah onlardan razı olsun)'den aktarıldığına göre Rasulullah (sallallahu aleyhi vesellem), Allah'ın İbrahim (a.s.) hakkındaki: "Ey Rabbim bu tapınılan nesneler gerçekten insanlardan pek çoğunu yoldan çıkardı onun için her kim bana uyar ve bana katılırsa o bendendir. Bana baş kaldırana gelince şüphesiz sen çok acıyan ve gerçek bağışlayansın." (14 İbrahim 36) ayetini okudu ve İsa (a.s.)'ın:
"Şayet onları azaba çarptırırsan şüphesiz onlar senin kullarındır ve eğer onları bağışlarsan doğrusu sen çok güçlü ve üstün olansın yaptığın şeyleri yerince yapansın." (5 Maide 118) ayetini okudu ellerini kaldırarak Allah'ım ümmetim! ümmetim! diye dua etti ve ağladı. Bunun üzerine Allah: Ey Cebrail –Rabbin herşeyi daha iyi bilir ya- git Muhammed'e niçin ağladığını sor, buyurdu. Cebrail gelerek sordu, o da ümmeti için duyduğu endişeden dolayı ağladığını söyledi, -zaten Allah herşeyi en iyi bilendir- Cebrail'in dönüp haber vermesi üzerine Allah: -Ey Cebrail, Muhammed'e git ve ona şu sözümü ilet, buyurdu:
"Ümmetin konusunda seni razı edeceğiz ve üzmeyeceğiz." (Müslim, İman 346)
·
14 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.