“ İçin için bir başarı sevinci duyuyordu;çünkü artık hayatın kıyısına çekilmişti;o hayat ki insanı durmadan işe çağırır,büyük sevinçlerin ışığıyla aydınlanan,büyük acıların yıldırımlarıyla dolan geniş bir gök altında,fırtınalar içinde geçer,o hayat ki içinde boş umutlar,parlak mutluluk hülyaları hüküm sürer ve düşünce kendi kendini yakar kavurur;tutkular insanı kemirir,zekâ yener ya da yenilir;insan orada sürekli bir savaşa girişir,savaş sahnesinde yaralı,bitkin ama gene de doymamış,muradına ermemiş olarak çıkar.Oblomov,savaşla elde edilen hazları tatmadığı için onlardan kolayca vazgeçebildi ve savaş dışındaki sessiz,hareketsiz,kavgasız,hayatsız köşesinde rahata kavuştu. “
·
21 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.