Böyle Buyurdu Zerdüşt adlı eserinde “son insanın” küçük mutluluğunu alaya alan (“Gündüz için küçük hazları, gece için küçük hazları vardır”, Zerdüşt’ün Öndeyişi,) Friedrich Nietzsche bile, birkaç yıl sonra Ahlâkın Soykütüğü Üzerine başlıklı metninde (üçüncü bahis, 14), icat ettiği yeni insana bir mutluluk hakkı tanıyacak kadar ileri gitti. Bu haklarını alabilmeli ve mutsuzların durumunu gözetmeyi de fazla abartmadan kullanabilmelidirler. Bir iktidar meselesi midir, gelecek zamanların bir önden zuhuru mudur mutluluk?