Pencerenin kenarındaki koltuğa oturmuş, evlerine ulaşmak için aceleci adımlarla koşturan insanları izliyordum. Ne boş bir çabaydı harcadıkları. Bütün kapılar mutluluğa açılıyormuş gibi sabırsızlıkla koşuyorlardı. Kavgayla, gürültüyle, bitmek tükenmek bilmeyen uzlaşmazlıklarla, aynı evin içinde birbirinden nefret ederek ömür tüketenler bu dünyada yaşamıyordu sanki.
·
10 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.