Kendi düşüncelerini yansıtan bir çift göz arayışı...
Baudelaire, hoşlandığı kadınla Paris'te bir gün geçiren adamı anlatıyor bir şiirinde. Kadınla birçok konuda anlaşabildiği için, ruhunu birleştirebileceği ideal eşi bulduğu sanısına kapılıyor adam. Birlikte bir bulvarın köşesindeki kafeye girip oturduklarında, kafenin penceresinden içerdeki zarif müşterilere, kenarı altın yaldızlı parlak beyaz duvarlarına bakan yoksul bir işçi ile ailesini görüyor adam. İçerideki şatafatı seyreden bu yoksul insanların büyülenmişliği, adamın kendi pozisyonundan utanıp sıkılmasına yol açıyor. Aynı ruh halini kadının gözlerinden okuyabilmek için ona dönüyor. Oysa ruhunu birleştirmek istediği kadın, şu paçozların kocaman şaşkın gözleriyle ne kadar dayanılmaz olduğunu söyleyerek, garsonu çağırıp onları kovdurmasını istiyor. Her aşk öyküsünde böyle anlar yok mudur? İnsanın, kendi düşüncelerini yansıtan bir çift gözü arayışı (trajikomik) bir görüş ayrılığıyla sonuçlanabiliyor işte -ister sınıf mücadelesi, ister bir çift ayakkabı üzerine olsun.
Sayfa 71
·
197 görüntüleme
“Gözler ailesi” adlı anekdotla bunu 
Katı Olan Her Şey Buharlaşıyor kitabında okumuştum.
Çiftlerin kafa yapısının bakışlarında, dillerinde de aynı olması gerektiğini savunurken bu örneği vermiş yazar.
Yine her zamanki güzel katkılarından biri gelmiş Kontesim, kitabı ekliyorum listeme :)
1 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.