Babasız olmak zordur evet. Peki ya "baba varken yoksa" işte bu benim için daha zor. Babam var ama kızından bir hayli habersiz. Kızı hakkında hiçbir bilgiye sahip değil. Neyden korkar, neyi sever bilmez. Doğum tarihimi sorsanız inanın onu da bilmez. Evde olması bile yetiyor bana bazen. Ama insan yine de gelsin halini hatrını sorsun, kırgınlıklarını, mutsuzluğunu, mutluysa neden mutlu olduğunu sorsun istiyor ve anlatmakta istiyor. Sevgiye aç bir çocuk olarak büyüdüm ben. O yüzden sevgiyi gördüğüm insanlara her zaman imrenmişimdir. Sonra bana her sevgi gösteren insana karşı sevgiyle yaklaştım. Daha sonra her sevgi gösterdiğim kişi kırınca beni, yıpratınca yalanlarla, o dolambaçlı yollar ile kuyumu kazmaya başlamalarıyla bittim ben. Sonra ne oldu biliyor musunuz? Hissizleşti bu çocuk. Büyüdü büyüdü ama içindeki bu hissizleşmeyi bir türlü atamadı. Atmakta gelmedi içinden onun aslında. Çünkü bu hissizleşme bu küçük ama kalbi büyük çocuğun savunma duvarıydı. Bu küçük çocuk şimdilerde kendini bu duvar ile savunuyordu.