DENİZ İŞÇİLERİ-kitap yorumu
Hayatımda en zorlanarak okuduğum, her sayfasını yarım bırakma arzusuyla çevirdiğim ama sonunda inat edip bitirdiğim (garp bir şekilde iyi şeyler hissettiğim için bırakmama kararı aldığım için) bir kitaptı. Nerden başlasam nasıl incelemesini yapsam bilemiyorum. Daha önce 
Victor Hugo'dan 
Notre Dame'ın Kamburu'nu ve 
Bir İdam Mahkûmunun Son Günü'nü okumuştum. İki eseri de gerçekten çok beğendiğimi hatırlıyorum. Bir İdam Mahkûmunun Son Günü yazardan okuduğum ilk eserdi ve çok kısa olduğu için de hemen bitmiş, akıcı gelmiş ve o inanılmaz psikolojisi beni etkilemişti. Notre Dame'ın Kamburu ise ilk 100 küsür sayfasına kadar beni fransız mimarisi betimlemeleriyle inanılmaz boğan ve bırakma isteğiyle yanmama sebep olan ancak o betimlemelerin aniden bitmesi ve o bilindik, efsanevi olayları barındıran asıl hikayenin başlamasıyla beni çok etkileyen ve akıcı bir eser olmuştu. Ancak yazarın o baştaki betimlemeleriyle bu eserinde tanışmış olmak bende şok etkisi yaratmıştı çünkü dili inanılmaz ağır gelmişti ve o betimlemelerin uzunluğu içinde tek kelimeyle kaybolmuştum. Eğer olaylar akıcı işlenmese çok sıkıcı ve kötü bir eser olarak nitelendirebilirdim. Yani yazarın o dehşet verici bunaltıcı, ağır, ağdalı betimlemelerine aşna olmama rağmen bu eserinde gerçekten bir kez daha şoka girdim. Bu kadar uzun betimlemeler daha önce hiçbir yazarda görmemiştim. (betimlemelerinde beni boğduğunu düşündüğüm diğer bir usta yazar 
Fyodor Dostoyevski'de bile bu kadar daraldığımı hatırlamıyorum).
Konusundan kısaca bahsedersem;
Gilliat, sessiz sakin, zeki ve deniz hakkında bilgin, herkesin büyücü olarak gördüğü garip bir adamdır. Annesi küçük yaşta ölmüş, yetim kalmıştır ve hayatta tek başınadır. Deruche, amcasıyla yaşayan dünyalar güzeli bir genç kızdır. Amcası bölgede ilk denize açılan geminin (durende gemisi) sahibidir. Gilliat karlı bir gün Deruche'nin ona gülümsediğini sandığı bir olay yaşar ve genç kıza platonik aşık olur bu olaydan sonra. Bu öyl bir aşktır ki onun için her şeyi yapmaya göze alır. Clubin adındaki Durende'nin kaptanın gemiyi batırması üzerine tüm varlığını kaybeden amcası bu gemi enkazını bulup geri getirenle yiğenini evlendireceğini söyler. Bunun üzerine Gilliat düşünmeden yola çıkar ve gemiyi kurtarmak için uğraşı başlar.
Kitap 3 bölümden oluşuyor.
1. bölümde yaklaşık 200 küsür sayfa karakterler ve bölge betimleniyor. Sadece ama sadece betimlemeden oluşan bir bölüm. Yazar karakterleri daha iyi tanımamız için her detayı veriyor ve derinlemesine anlatıyor. Bu kısımda da betimlemeler doğaya kaydığı zaman oldukça sıkıldım ama asıl beni bitiren kısım burası değildi. Buzdağının görünen kısmıymış bu bölüm diye düşündüm 2. kısımdaki betimlemeleri gördükten sonra. Karakterleri o kadar anlatmasına rağmen eserin sonunda unuttuğum karakterler bile oldu çünkü çok yoğun bir anlatım vardı. Yani yine de gereksiz uzatılmış bir bölümdü. Yine de çok aşırı sıkılmadan okudum.
2. bölüm Gilliat'ın gemi enkazını kurtarmasını anlatıyordu. O kadar o kadar ağır bir bölümdü ki.. okurken işkence çektim! Çok çok ama çok sıkıcıydı. Her sayfada betimlemeler daha da çok arttı ve olay da olmadığı için, hayalimde onca betimlemeye rağmen asla ama asla gemi bile canlanmadı. gilliat nasıl kurtardı, naptı o kadar betimlemeye yine canlandıramadım çünkü çok bunaldı. Okurken boğulmak gibi bir olay olsa onu yaşardım sanırım. Çok kötüydü. Resmen defalarca bıraksam mı diye düşündüm eseri. Sırf bir olay olur diye ve meraktan inat edip devam ettim. Evet, yaptığı mücadele çok güzeldi belki Gilliat'ın ama yazarın o kalemi bende düşünme bile bırakmadı. Bir yosunun 3 sayfa betimlemesi, bir ahtapotun 4 sayfa betimlemesi üzerine sayfaları atlaya atlaya okudum bir yerden sonra o derece. Evet, yazarımız ağdalı bir dille yosunu 3 sayfa betimliyor bu eserinde. Bunu bilerek başlamalısınız esere.
3. bölüm sanırım eserin tek güzel kısmıydı. Gilliat'ın enkazı getirmesinden sora koskoca kitapta sonunda diyalogların başladığı kısım burasıydı. Gerçek aşkı biraz olsun anlatan, gilliat'ın karakterine hayran bırakan, Deruche'ye olan sevgisinin saflığı, hep onun mutluluğuna çalışması ve yaptığı onca şeyin anlamsız kalmasına rağmen onun mutlu olması için kendi mutsuzluğunu seçmesi, onun başkasıyla (sevdiği adamla) evlenmesini kendi elleriyle sağlaması çok üzücüydü.. Normalde 1 vereceğim bir eserken bu son kısımın bende bıraktığı etki yüzünden 5 verdim puan olarak sanırım. Etkilendim evet ama eser sadece bu kadarcık (50 sayfa) olsa yetermiş gibi geldi. O kadar gereksiz uzun ki...
Bu kadar uzunluğa Deruche karakterini daha iyi tanımak isterdim, eser bana onu bile veremedi.
Kısacası okuduğum en ağır, en ağdalı dilli, en yoğun, en zorlayan eser oldu benim için. 
Karamazov Kardeşler'de bile böyle yorulmamıştım. Kesinlikle ama kesinlikle betimleme sevmeyen, alışık olmayan, yazarın kalemiyle tanışmayan birine önermem bu eserini. Verilmek istenen mesaj güzel ama hem klasik bir mesaj, hem etkileyiciliği çok yüksek değil, hem gereksiz uzun, hem de dediğim gibi işkence çektiren bir eser. Eğer sabrederseniz on kısım fena değil diyebilirim ama o bile geri kalan 400 sayfayı telafi edemiyor. Sabretmek çok zor o kısımları okurken. Evet, uğraşılmış bir eser ve yazarımız ustaca yazmış ama gerek var mıydı okuyucuları bu kadar yormaya, yada benim o ağdalı dile ulaşamayan zihnim mi böyle düşünüyor bilemiyorum.
Victor Hugo usta bir yazar ve kimse onun gibi böyle ağır bir eser yazamaz bence. Gözümde şuanda kalemi en ağır olan yazar konumunda. Hem bu eseri hem de Notre Dame'ın Kamburu eserinin başlarındaki kısım yüzünden. Ancak yazar sanırım sevmediğim yazarlar arasına girdi. Kitaplarını çok beğenemiyorum ve artık okumadan önce kaleminden çekineceğim bir yazar oldu kendisi. Hugo ile barışacağımı çok sanmıyorum, umarım Bir idam mahkumunun son günü gibi bana hitap eden bir eserini daha bulabilirim.
·
30 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.