Sonsuza dek kadın yüzüne hasret kalan Naşit Nefi Efendi’nin mahrumiyet derecesinin tahammül sınırlarının üstüne çıktığı arzulu ve acılı gecelerinde insafsız cadı karısına karşı, “Binnaz! Bütün cihanın kadınlarını bana can düşmanı ettin. İsmimin anıldığı yerden Havva kızları ifrit görmüş gibi kaçışıyorlar. Artık hiçbir evlilik endişesi, rekabet tehlikesi, sadakatsizlik korkusu kalmadı. Bundan sonra sonsuza dek sen benimsin, ben senin. İşte döşeğimin yarısı boş, kucağım açık duruyor. Gel nazlım… Gel gülüm… Gel elmasım… Gel beni kavuşmakla sevindir. Dudak dudağa sevdalı olalım. Bir cadı ile bir insanın evliliklerine izin ihtimali yoksa beni çarp. Ya öldür ya da kendin gibi hortlak yap. Böyle bir aşk hüsranıyla kadınsız yaşamaktansa her belaya razıyım” yalvarışlarıyla bar bar bağırıyor fakat heyhat, bu âşıkane davetlerine, bu ateşli yakarışlarına en küçük bir karşılık göremiyordu…
Sayfa 167 - İş bankası kültür yayınları
·
33 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.