Kendini görebilmekten, kendine dokunabilmekten mahrumken vücudunu yalnızca bir tadilat bölgesi gibi düşünebiliyordu, yani var olmayan ama var olmak adına hazırlanan bir şey gibi. Katıksız ızdıraba indirgenmiş o şimdiki zamanı duvarlarla çevirdi; acıya, düşünsel yahut varoluşsal hiçbir çağrışım yüklememe akıllılığını gösterdi. Bunun içinden çıkmak için kesin bir yön tayin etmeye, bu yönden de ayrılmamaya mecburdu.
Sayfa 25Kitabı okudu
·
24 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.