Hiçlik
Tren hız kesip oh der gibi bir ses çıkararak yavaşlamaya başladı. Romatik soluklanır gibi soluyor, frenleri basan tekerlekler gıcırdayayarak daha uzun aralarla tıkırdayorlardı ama görünürlerde hiçbir şey yoktu. çocuk öykülerinden fırlamışa benzeyen halleriyle sanki vahşi doğayla alay ediyor gibi görünen o küçücük, derme çatma ahşap tren istasyonlarından biri bile yoktu ortada. Kilometrelerce uzaktaki mosmor ufuk çizgisinin önünde hiç de doğal görünmeyen bir beyazlık halinde dört bir yana doğru uzanan kardan bir örtü var çevrede yalnızca, o kadar. Issızlığın kalbinde, hiçbir yerin tam ortasındayız.
‘Hiçbir yer’ -tıpkı ‘hiçlik’ gibi- insanın yüregine kapkara delikler oyan bir kavram. Eh biz de ‘hiç’in enginliği içinde ‘hiçbir yer’in sancak uçlarına doğru yol almıyor muyuz? 
Sayfa 261Kitabı okudu
·
33 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.