«Sonra birden o hatıra, Denise'in çağırmadığı o hatıra gözünden yaş getirecek denli net ve canlı bir şekilde çıkageldi. Yves'in gülümsemesi, o beklenmedik tatlı gülümsemesi, bir çocuğunki gibi masum ve ciddi, bütün yüzünü bir anda aydınlatan ve dudaklarının köşesinde âdeta ışıklı bir titreşim bırakarak yavaş yavaş silinen gülümsemesi. Denise bunu o denli yakınında hissetti ki, sanki ona dokunabilirmiş gibi içgüdüsel olarak kollarını uzattı.
- İyi ama bu mutluluktu!»
Sayfa 133
·
81 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.