Bu yaşıma kadar öğrendiğim bir şey varsa o da cennete ya da cehenneme gitmek için ölümü beklememizin gerekmediğidir çünkü her insan kendi cennetini de cehennemini de içinde taşır. İçin için cennet bahçelerinde gezinir, Kevser şarabını yudumlar, Aden ikliminin huzurunu içine akıtır veya tam tersi olur. Kendi yüreği zebanisi, odunu, ateşi, koru, közü, cehennemi hâline gelir. Sadece birkaç ay içinde, yıllar boyu cennet sandığım iç dünyamın nasıl cehenneme dönüştüğünü görmüştüm. Aldatılmış ve en güvendiğimin ihanetiyle bin şiddetinde bir deprem enkazının altında kalmıştım. Bedenim sanki beni kendi etimin enkazında bırakmak istercesine kilo üstüne kilo almıştım. Şimdi cehennem de bendim zebani de. Kendi ateşimi kendim korluyor, yediğim her lokmayla kendi cehennemime odun taşıyordum.
Sayfa 124Kitabı okudu
·
27 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.