Bazen özlüyorum, çoğunlukla nefret ediyorum. Hayatı da fazla sevmem çocukluğun bir yansıması olarak. O savunmasız, güçsüz ve zayıf halimi özleyemiyorum hayır. Ama o çocuksu neşemi, umutları, anıları özlerim. Yaşatırım da. Ama içimdeki çocuğu da öldürdüler, ne kötü bir yer dünya sanırım özlemiyorum an itibarı ile :)
Geçen gün birşeyler çocukluğumu hatırlattı güzel bir anıydı da kendime sordum bu soruyu pek hevesli değildim.Galiba çocukluğumu değilde oğlumu özlüyorum her ne kadar her gün konuşsam da .