Kendilerini varoluşun kusurlu yanlarını görmeye adamış insanlar vardır. Onları kimse teselli edemez, çünkü teselli bile kusurdur onlar için. Bu, inancını tamamen kaybetmiş olanın kullandığı üsluptur. Çünkü ancak o, varoluştan bir daha buluşmamak üzere koptuğunu düşünür, bir panik, bu paniğin beslediği bir narsizm, artık her şey kusurludur. Halbuki varoluşa teslim olma ihtimalinin peşinde koşan , var oluşun birliğine onda kusur bulamayacak kadar inanan biri için var oluşun kusurları değil, güzellikleri önemlidir. Kusurların örtemeyeceği tek bir şey vardır, o da mutlağın güzelliğidir.