Gözler puslu kalbim yorgun günlerden hep Çarşamba benim için saatse sabah dokuz ve akşam on gibi, hep yazdan sonbahara dönen bir havayı yaşıyorum renkler gri zaman zaman turuncuyu da andırıyor gibi ama hep mutsuz bir turuncu hiçbir ayda gölgemi göremiyorum. Güneş sırtıma vuruyor gözler donuk hisler kirli mutlak yaşam ve fani Dünya arasındaki bekleme odasında sigara içiyorum yine bu akşam üstelik külleri dünyaya püskürtmekten müthiş bir haz almaktayım. Bizler mutsuz ailelerin mutsuz çocuklarıyız dünyaya püskürttüğümüz küller rüzgarla yüzümüze çarpıyor. Üstelik hepimizin külleri birbirinden farklı, sigarayı bitirmiyoruz biz kendimizi bitiriyoruz. Kimisi sigarayı yakarken, kimisi kendisini yakıyor. İşte o zaman küller rüzgarda savruluyor, ebediyete gittiğimiz belli değil, belki de tanrının varlığı bile meçhul? ama inanmak istiyoruz görülmek duyulmak istiyoruz işte size değil bize sesleniyorum bizler de tanrının külleriyiz.