Belki de o sıralar kötülerin kazanacağını bilmediğimdendi umudu kesmeyişim. Şimdi nereden mi biliyorum kötülerin kazanacağını? Kazandılar da ondan. Bir vakitler, neredeyse herkesten, her şeyden nefret ettiğimde bile, kıyıda kenarda sevdiğim bir-iki şey vardı. Bir de dünyada nefret edilmeyecek -belki tanımadığım; ama ilerde kesinlikle tanıyacağım- bir şeyler olabileceği -hayır, hayır olduğu inancı. Şimdiyse böyle bir inanç yok. Uzak bir umut bile yok. Yitirdim. Ayakkabılarımı bile.
Sayfa 132 - can öyküKitabı okudu
·
48 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.