Ama öyle şeyler oluyordu ki, ben istediğim bahaneyi uydurayım, istediğim çiçeği ekeyim, balkonu botanik parkına çevireyim, "Canım evim" diye duvarlara falan sarılayım, kapıyı pencereyi dışarının çirkinliğine istediğim kadar sıkı sıkı kapatayım, dışarıda fokur fokur kaynayan cinnet açık unuttuğum bir aralık bulup içeri süzülüyor, beni ağılı bir duman gibi sinsi sinsi zehirliyordu.
Sayfa 19
·
1 artı 1'leme
·32 görüntüleme
Özellikle son bir ayda bütün yaşamperver çabalarım gülünç bir detaya dönüşmüştü gözümde. Saksıdaki çiçekleri, mandolini, ocakta fokurdayan tencereleri, çizgili çizgisiz bütün defterleri camdan aşağı fırlatmamak için kendimi zor tutuyor, böylesi suni bir cennet yaratmaya cüret ettiğim için kendime delicesine kızıyor (...) bu evi bozmaya, hatta sırf bozmaya da değil, yakıp yıkmaya cesaret edebileceğimi aklıma getiriyordum.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.