Uğruna fedakarlık yaptığım her insan hayatıma bir çizik atıp gidiyordu.
İradesi ile canına kıyan insanlar gibi hissediyorum.
Artık kızmıyorum, hepsini anlıyorum.
Herkesin fena halde canı sıkılıyordu.
Küçükken sevilmemiş her insanı haddinden fazla sevmek suçtu.
Hepsi bu.
Seni de anlıyorum bazen.
Bin canımı yakıp bir sevişini.
Mücadele etmeni hayatla, erken uyanmayı reddetmeni sabahları.
Fakat yine anlamadığım çok şey var.
Neden gözü kapalı sildiğin tek kişiyim?
Yine terk etmek için mi geldin?
Ne umduğunu bilmiyorum.
Aradığını bulamadığın kesin.
Her an orda olduğunu bildiğimiz hiç kimseyi önemsemedik.
Bizim için fedakarlık yapan hiç kimseyi sevmedik.
Ebeveynleri tarafından yoksun bırakılmış çocuklar;
Ömürleri boyunca onları sevgisinden yoksun bırakacak kişileri severler.
Yoksunuz hepimiz.
Her an oradayım sevgilim.
Her kapıyı çaldığında.
Çünkü aileden biri gibiydin benim için.
O kadar tanıdık, o kadar yakın.
Ne yaparsa yapsın affedilen hani…
Hlnr (gayet iyiyim şahsileştirmeyelim yazı melankolik diye üslup bu)
·
26 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.