Gönderi

Beni, bana kötü hissettiren insanlardı. Hassas bir bünyeye sahiptim. Diğerlerinden çok daha hassas. Ama ben gaddar nasıl olunur bilmiyordum. Acımasız olamazdım mesela. Ben denesem içim beceremez, tökezlerdi yine bir yerlerde. Yoldan geçerken engeli olan bir insanı görünce gözünden istemsizce damlalar süzülen insanın bu hayatla, hadi onu da geçtim içindekilerle baş etmesi mümkün mü? Bu uyanık geçinen sürü arasında sayıca az kalmış olmanın derin üzüntüsü nasıl taşınır, nasıl anlatayım sana? İnsan en son çareyi kendi içinde küçükten bir kulübe yapıp oraya sığınıvermekte buluyor işte senin anlayacağın en sonunda. Bir zaman sonra da oraya alışıyor. Hani aidiyet hissi var ya. Oradan başka bir yere ait hissedemiyor kendini. Kendine yalnızca kendinin yetebildiği bir dünya kuruyor. Kimsenin bozmasını istemediği bir dünya. Küçücük.
·
32 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.