Herseyin ilaci zaman değil, yaşadıklarımıza kattığımız anlam önemli, her yaŝadığınıza anlam katmayın, normalleştirin, beklentiye girmeyin. Zaten sonra üzülecek elde konu kalmıyor, yolumuza bakıyoruz. Zamana da ihtiyaç olmuyor.
Zaman,alınmış yaranın hiçbir vakit ilacı değildir. Yara kabuk bağlar kendini atar. Acısı geçer belki ama hep izi kalır. Aynı yaraya alınacak bir tek darbede yine aynı büyüklükte acıyacaktır.Bu sefer öncekinden daha fazla kanayarak.Aynı acıya sebep olacak bir hareket,bir anı,bir tetikleyici unsur yine iz bırakacaktır.Eskisinden daha büyük!
Bazen tek bir kelime de iyileştirebiliyor, yaraladığı gibi.. her şey zamansızlıkta olmuyor mu zaten? Aklıyla bakan acı çekiyor, kalbiyle bakan o acıyı nasip edene şükrediyor. Bebekler büyürken kemikleri acıyormuş mesela.. acı içinde şifa... insan nasıl şikayet etsin?
Bekleyen kimse iyileşmez..zmn hiçbir şeyi halletmiyor..sen bununla yaşayamacağını, eger hayatına devam etmek istiyorsan, yaşanılan kıran döken herşeyi dibine kadar yaşayıp geride bırakmak zorunda olduğunu kabullenmelisin..mesele bu, herşey kafada başlıyor ve bitiyor..