İnsan acayip bir mahluk, her şey beklenir ondan, bilhassa en beklenmeyen. Hamuru kekre, kumaşı ince, yarası hep en derininde. Sızlayan yeri uyuşturmak için her sıktığında, çekilen ip biraz daha gerilir. Gerilir, gerilir, gerilir... Bütün ipler inceldiği yerden kopar, bu böyledir.
Garip bir yer dünya. İçine düşen herkes, ellerinde yağlı urganlar, yardım ettiğini sanırken bile, birbirinin celladı kesilir. Acı, dirayeti emmeye başlayınca, herkes her şeyden vazgeçer bir noktada. Kendinden evvela.
Bütün ipler kopar, hem de bütün ipler. Onlara tutunanlar, palas pandıras yuvarlanıp düşer. Geriye tek kalan, üst üste atılmış beyhude düğümler. Kalplerdeki düğümler, akıllardaki düğümler, boğazlardaki düğümler, ellerdeki düğümler.
Bir tek kendini alıp kendinden gitmeyi bilenler kurtulur o düğümlerden. Mesela gemiciler. Dünyanın düz bir tepsi değil, derin bir çukur değil, ölene dek sürecek garip bir macera olduğuna inanan, başı dumanlı, göğsü rüzgarlı gemiciler. Sonra binerler gemilerine ve ılık denizlere, sıcak limanlara, geniş ufuklara doğru yol alır o gemiler. **
Sayfa 292 - hep kitapKitabı okudu
·
65 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.