Kişinin ilk sevgi nesnesi daha doğrusu kedilik nesnesi annesi ya da ona birinci derece bakım veren ilk kişidir. Daha sonra kişi büyüdükçe babası kardeşleri çevresi okulu vs. Bir sürü nesneleri olur. Kişinin ilk önce annesi daha sonra tüç çevresiyle olan ilişkisi ileriki hayatımızda ilişkilerimizde belirleyici olan önemli bir örüntüdür. Bu çok bilimsel ve bir çok alt bileşeni olan kuramsal bir konu. anlatılması bir yoruma sığmaz.
Bu bilgilerden sonra kişinin sevgi nesnesini kaybetmesine gelince bu durum Yaratıcının varolan her insanın içine koyduğu ışığı ailesi, çevresi, ilişkileri vb. bir çok faktörle kaybetmesi anlamına geliyor. Işık diyorum çünkü nurani, soyut, elle tutulup görülemeyen bu hali ifade edecek başka bir kavram kullanmak istemem. Sonuç olarak Sevgi nesnesinin kaybı, kişinin öğrendiği kalıplarla kendine koyduğu sınırlar kendini sevememesinden kaynaklanır.