Aşk her şeyden evvel hissi bir alışkanlıktır. Gözlerimiz belli bir güzelin yüzüne alışır, muhayyamelimiz belli bir hava içinde sarılı kalır; kalbimiz yalnız bir sesin, bir ismin tiryakisi olur ve işte, bunu değiştirme zorunluluğu başgösterince insan kendisini çırılçıplak soyulup evinden sokağa atılmış kimsesiz, avare yaşamaya mahkum olmuş hisseder. Kendi kendine "Ben şimdi nereye gitsem, ne yapsam?" diye söylenir. Artık alemdeki bütün vazifeleri sona ermiş gibi gelir. Bütün organizmasında, tıpkı sıcak bir memleket mahsulü olan bir ağacın soğuk bir iklime getirildiği vakit gösterildiği hazin can çekişme manzarasına benzeyen bir hâl gelip çatar.
·
38 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.