“Ben öyle zannediyordum ,ama aslında, anneminki gibi -sevilen varlığı kaybeden insanın çok uzun zaman boyunca bazen hayatı boyunca, yaşamasına resmen engel olan gerçek kederlerle herhalde benimki gibi her şeye rağmen geçici olan, geç geldikleri gibi çabuk da giden, hissetmemiz için “anlamamız” gerektiğinden, ancak olaydan uzun süre sonra yaşanan öteki türden kederler arasında sonsuz bir mesafe vardır; işte benim şu anda çektiğim ıstırabın da onca insanın kederinden tek farkı, özel şartlara, irade dışı bir hatıraya tabi olmasaydı.”