"Sessizlik de bir intihardır doğrusu. Cümlelerin infazı, kelimelerin ölümü değil midir? Mühürlü dudaklarında kaç yarım kalmış satırların ölümü var?"
"İnsanlar seni kurduğun cümlelerde tanımıyorsa susmak en doğru olan değil miydi?"
gözleri gülüşüme takılmış olmalıydı. Şimdi çatık kaşları yavaşça düz bir çizgi haline geldi, siniri yatışmaya başladı. Gülüşümü seyre daldıkça içine ılık su akıyor gibi rahatlıyordu. Gülüşümün sakinleştirdiğini biliyordum çünkü ne zaman gülsem gözleri dudaklarımda oyalanır ve bakışları yumuşardı.
Sayfa 192Kitabı okudu
·
134 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.