Yıldızlı gökyüzüne karşı bir figür olarak boş gökyüzü, Blanchot için çocukluğundan önemli sahneleri temsil etmektedir. Gökyüzü Blanchot'ya tamamıyla ötekinin, içselleştirilemeyen dışarısının atopyasını [mekânsızlığını açmaktadır. Bunun güzelliği ve yüceliği çocuğu "yıkıcı haz" ile doldurmaktadır: "Gökyüzünün ani ve mutlak boşluğu [...] çocuğu bir anda gözyaşlarıyla doldurabilecek bir hoşnutluk ve haz ile şaşırtmaktadır." Çocuk boş gökyüzünün sonsuzluğu ile mest olmuştur. İçselliğin den koparılmasıyla atopik bir dışarısında çocuğun bağları çözülür ve boşaltılır. Felaket, mutluluğun/talihin bir formülü olduğunu kanıtlamaktadır.
Sayfa 45Kitabı okudu
·
157 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.