Bir zamanlar birlikte ne kadar mutlu olduğumuzu unutamadığım için orada olduğumu bilmiyor muydu? Bu düşüncelere kapılıp ona içerlediğimi daha sonra bakışlarımdan anladığını hissederdim ya da galiba yalnızca hayal ederdim.
Hissetmek ile hayal etmenin açtığı bu muğlak âlem, bakışma sanatının inceliklerini yavaş yavaş Füsun sayesinde öğrenirken fark ettiğim ikinci büyük keşif oldu.Bakışmak,hiçbir kelime kullanmadan bakışlarımızla karşımızdakine kendimizi anlatma yoluydu elbette. Ama anlatılan şey de, anlaşılan şey de, aslında hoşumuza giden derin bir muğlaklık taşıyordu. Füsun’un bakışlarıyla ifade ettiği şeyin ne olduğunu tam anlayamaz ve bir süre sonra ifade edilen şeyin bakışın kendisi olduğunu anlardım. Füsun’un başlarda çok seyrek de olsa,bir an yoğunlaşan ifade dolu güçlü bakışlarından öfkesini,kararlılığını,ruhunda esen fırtınaları hisseder,bir an aklım karışır,onun karşısında sanki gerilerdim. Daha sonra televizyonda ortak mutlu hatırlamamıza işaret eden bir şey,mesela bizim gibi öpülen bir çift belirdiğinde onunla göz göze gelmek isteyince,hiçbir taviz vermeden bakışlarını kaçırması,hatta bana yan dönmesi beni isyan ettirirdi. Ona ısrarla,inatla,gözlerimi hiç kaçırmadan bakma alışkanlığımı bu sıralarda geliştirdim.
Sayfa 328Kitabı okudu
·
29 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.