Uraz sıkıntıyla önümüzdeki çamur deryasına baktı.
"Buradan bir an önce çıkmamız lazım." dedi sıkıntyla, "Onlara bileğinin burkulduğunu söyle." dedi. Şaşkınlıkla kaşlarımı çattım.
"Ne? Neden?"
"Seni kucağımda taşıyabilmem için en mantıklı sebep bu olur." diye mırıldandı çok olağan bir durumdan bahsediyormuş gibi.
"Beni neden kucağında taşıyasın ki?"
"Hobi olarak.'' diye mırıldandı, sonra bana dönüp gülümsedi, "Yürüdükçe acıdan kıvrandığını kabullen artık 889. Bırak da
yardımcı olayım."
"Ağrım birazdan geçecektir. Şimdi bir ağrı kesici daha içerim." Uraz'ın etrafa bakarken burnundan güldüğünü duydum.
"Ağrın geçtiğinde söylersin, o zaman kendin yürürsün. Anlaştık mı?"
Aslında bu fikir ister istemez kabul etmem gereken bir fikirdi. Yürüdükçe canım yanıyordu, ağrımın geçmesi için vücuduma gerekli imkanı tanıyamıyordum. Uraz'ın kucağında geçireceğim bir on beş yirmi dakika bile ağrımın geçmesi için bana yardımcı olacaktı. Üstelik çok soğuktu ve onunla temas halinde olmak karnımın ısınmasını da sağlayacaktı.
·
27 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.