Neler olacak, vicdanını, merhametini, iyiliğini aldığını savunduğu tanrıyı tahtından indirdi zamanın insanı. Tanrıdan korkmanın aptallık olduğunu keşfetti. Masumiyet çağlarının inceliğinden ve adaletinden bunaldı, zavallıca buldu. Eşitlik sürünün yaşama felsefesiydi ve herkes kendinden olmayana hayrandı! Bir gün, içindeki ezikliğin elinden tuttu ve tanrısını dünyanın dışına gönderdi. Şiddeti oturttu yerine. Gücü oturttu. Parayı oturttu. Bir başkasını sevmesine gerek kalmadığına inandırdı kendini. Her istediğini yapabiliyordu ve yaptığı hiçbir şeyde kötülük görmüyordu. Başkalarının, her fırsatta kendisine secde ettiği bir "saygı" bulmuştu ve herkes o saygıyı cömertçe önüne seriyordu. Kimse çıkıp da bunun adı korkudur, zulümden ve kalabalıktan başka bir yere götürmez dünyayı, demiyordu. Tabii ki ben ve benim gibi düşünen herkes, bütün zamanlarda yaşamı ve insan onurunu savunacaktık. Saygıyı, şiiri, inceliği, barışı, adaleti savunacaktık. Yoksa bu kötülüğün tanrısından daha kötü bir tanrı da bizler olacaktık.
Sayfa 63Kitabı okudu
·
37 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.