Daha önce “ İNSAN BİR EKSİK SÖZDÜR” kitabını okurken bir veda havası sezmiştim. Şimdi yeni bir kitapla çıktı karşımıza Şükrü ERBAŞ. Şükrü ERBAŞ insanın içine işleyen dizelerin şairi. “YALNIZCA ÇOCUKLAR UZAKLARA BAKAR.” Çocukların gözünden dünyaya bakıyor. Çocukluğu, okul yıllarını ,yol gözleyen anneleri bazen de yokluğu,yoksulluğu görüyoruz.
Şair kitaba eski bir şiirle başlıyor. Ömür hanım dediği,şah dizesi kabul ettiği,daha önce uğruna koca bir şiir kitabı yazdığı,kaybettiği Hatice’sine sesleniyor.
Çocukların gözüyle büyüklerde bir bakış var. Rüyası bitmiş, sıradana teslim olmuş,bakışları yerde büyükler. Çocukları anlamaktan korkan,yargılamanın kolaycılığına kaçan büyükler.
Sıcak,samimi bir anlatı. Kitap şairle yapılmış bir röportajla son buluyor.
Ben de kitaptan bir şiir alıntısıyla son vereyim söyleyeceklerime. İyi ki şiirler var diyerek.
Yazıp duruyorsun ya dünyada ölüm var diye
Ben de sana senin sözlerinle söyleyeyim
Dünyada ölüm var ama sevgi yoksa
Ölüm de olmayacak biliyor musun
Sonsuz bir çürüme düşecek hepimizin payına.(Şükrü ERBAŞ/İnsan Acısını Sevince)