Nuhu zaten dilinde yaşardı, hakikati dilinde büyütür, dışarı salar, sonra da onları seyrederdi. Ve bu çoğalanlar, her gün yeniden eve, dilin yuvasına, dimağa gelenler, artar, kabarır, şişer ve enikonu yer kaplar olurlardı ki ondan sonra Nuhu bu kendi ürettiği kalbindeki kırıklıktan tohum alan ve dilinden döllenen varlıklara artık canlı capcanlı şeyler ve pür hakikat gözüyle bakardı. Öyle ki bunları kendi yaptığını anasının da babasının da kendisi olduğunu unutur onları başkalarının zanneder belki bu yolla da yalnızlığını seyreltirdi. Geçmişten, ölmüşten, çok az miktarda da şimdiden kim varsa ona, düşündüğüne, kabulüne yakın işte o, onun dostuydu.
Sayfa 73 - İletişim yayınları
·
23 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.