Uçurum Halkıydı bu, haykırarak efendilerinin kanını iç- mek için yürüyorlardı. Uçurum Halkı'nı daha önceden tanırdım: Onlarla yanı yerlerde yaşamıştım, onları tanıdığımı sanırdım. Ama o gün sanki onları ilk kez görüyordum. O sessiz uyuşukluğundan silkinmişti: şimdi insanın kanını dondurucu bir güç, elle tutulacak kadar somut öfke köpükleriyle, uğultulu dalgalarıyla bir deniz, dükkanlarından yağmalanan alkolle, kinle ve kan susuzluğuyla sarhoş bir canavarlar sürüsüydü. Baldırı çıplak adamlar, paçavralar içindeki kadınlar, çocuklar; yüzlerinde iyi adına ne varsa silinmiş ve yalnız şeytanca bir hırsın okunduğu kararmış ruhlar; maymunlar ve kaplanlar gibiydiler. Avurtları çökük veremliler ve kıllı devler, vampirler bir toplumun bütün kanlarını emip bitirdiği solgun hayvanlıkla ve kötülükle çarpılmış yüzler; her tarafı şiş kadınlar, ölü kafalı sakallı ihtiyarlar; eriyen bir gençlik, çürüyen bir ihtiyarlık; çirkin, çarpık şeytan yüzleri, hastalıkların ve bitmez tükenmez açlığın eğdiği, büktüğü vücutlar; insanlığın döküntüleri, ağzı köpürmüş saralılara benziyorlardı!
Sayfa 267Kitabı okudu
·
32 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.