…zira kalbin akla gönderdiği bu sağaltıcı buharlar zaman zaman dağılır, işte o zaman insan içinde bulunduğu mutsuzluğu bütün derinliğiyle görür; kendinden nefret eder, başkalarından nefret eder; ağlar, inler, feryat eder, umutsuzluğun yaklaştığını duyar; o vakit bu hale düşenlerden bazıları başlarımdaki büyüğe koşar, dizlerine kapanıp ondan teselli umar, bazıları da ya hücrelerinde, ya mihrapların önünde secdeye varıp Tanrı'dan yardım diler, bazıları üstünü başını yırtar, saçını yolar; bazıları derin bir kuyu, yüksek bir pencere yahut kalın bir ip arar ve çoğu kez bulur; daha başkaları uzun zaman nefislerine eza ettikten sonra adeta aptallaşır ve öylece sürünüp giderler, zayıf ve hassas bünyeli olanlar bitkinlikten eriyip gider, öyleleri de vardır ki, kafaları alt üst olur, hayalgüçleri bulanır ve yabanileşir. Bunların içinde en mutluları aynı umutları tekrar tekrar besleyen ve neredeyse mezara kadar bunlarla avunabilenlerdir; hayatları aldanışla umut arasında gidip gelmekle geçer.
Sayfa 166Kitabı okudu
·
22 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.