Bir zaman sonra kalbimden minik kuşlar havalanmaya başladı. Göğsümde çalan bandolar, tenimde dolanan kıpırtılar aklımı karıştırdı. Önce korktum, kaçmak istedim kendimden. Sonra beceremedim, teslim oldum. Bu teslimiyet hem doludizgin heyecanlara hem de korkunç bir yalnızlığa sürükledi beni. Kimsenin beni anlayamayacağını düşündüğüm yaşlarda, kimsenin anlamak istemediği duygular içindeydim. Neden böyle kabahatli hissetmem lazımdı sanki kendimi, alemin bütün yasak elmalarını ben mi yemiştim? Söyleyemezsin diyordu içimdeki kötücül ses, söylemeyeceksin. Anlamayacaklar seni, sevmeyecekler. En yakınların bile cüzdanlı gibi kaçacaklar yanından, kalbini ısıtan duygulara hastalık muamelesi edecekler. Anneannemin yıllarca yaptığı şeye talim ettim, beceremedim. Ne büyük yalnızlıktı susmak! Anlatmalıydım birilerine, yoksa içimde biriken seslerde eriyecektim. Muhakkak anlatmam lazımdı, ama kime? Arkadaşlarıma mı, anneme mi, babama mı? Beni kim onlardı? Kim beni yadırgamaz, hırpalamazdı?
Sayfa 100 - Hep Kitap
·
55 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.