Willy ve ben aynı köprünün üzerinden geçerek adaya yürüdük. Annemin kollarının göğsünün üstünde kavuşturulduğu ve kollarının arasında benim ve Willy’nin bir fotoğrafı olduğu söylenmişti, muhtemelen onu gerçekten seven yegane iki erkek. Kesinlikle onu en çok seven iki erkek. Sonsuza kadar ona karanlıkta gülümseyeceğiz ve belki, Benim nihai kırılma anım olan, bayrağın çıkarılıp tabutun mezara indirildiği andaki görüntü de buydu. Bedenim şiddetle sarsıldı, çenem çözüldü ve ellerimi yüzüme kapayıp kontrolsüz bir şekilde hıçkırarak ağlamaya başladım. Aile sistemini ihlal ettiğim için utanıyordum ama kendimi daha fazla tutamıyordum
“Sorun yok” diye teselli ettim kendimi “Sorun yok, etrafta hiç kamera yok”
Sayfa 41Kitabı okudu
·
53 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.