Biz çocukluğu kazasız belasız atlatılması gereken bir dönem olarak görürüz. İstanbul sokaklarında çöp toplayan kamyona sesini çıkarmadan kamyonun arkasından bekleyen sürücüler, aynı sabrı öğrenci servislerine göstermiyorlar. Bir çöp kadar değer vermiyoruz çocuklara. Bunun en somut kanıtı da biz büyüklerin birbirimizi aşağılamak için kullandığı şu tür tanımlardır: "Senin o dediğin çocuk oyuncağı", "Çocuk olma"... Neden? Ne zararını gördük çocukluğumuzun? Bir zamanlar cebimizde paranın yerine oyuncaklarımız olduğunda daha mutlu değil miydik? Büyük denen kişi, özgürlüğü elinden alınan çocuktan başka biri değildir.
#3D Türkçe paragraftan alıntı