Sonra düşman dünyada, yatak odamın ıssızlığına uyandım. Yabancı bir yerdeki bir çocuğun duyduğu o yürek sızısını hissettim. Beyaza boyanmış camın ardından dışarıdaki ağaçları gördüm - gölgelerini değil de biçimlerinin nasıl olduğunu. Evimi özledim, aylardır özlüyordum. Ama ev artık dönebileceğim bir yer değildi. Ev kafamdaki bir şeydi. Kaybettiğim bir şey. Bu açıdan, hizmet ettiğimiz kasabadaki sefil görünüşlü, pejmürde Afrikalılara benziyordum.
Sayfa 157Kitabı okudu
·
22 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.