Erken gelmiş bir ilkbahar günü, ormanda tek başınaydım, onun seslerini dinliyordum. Son 3 yıldır yaşadığım olduğum yaşamış olduğum bunalım ve sıkıntılarımı, Tanrıya ulaşma çabamı sürekli olarak mutluluktan ümitsizliğe geçmelerimi düşünüyordum. Ve birden gördüm ki, ben Ancak Tanrı'ya inanabildiğim için yaşayabiliyordum. Bunu düşündükçe, içimde, hayatın mutluluk dalgaları yükseliyordu. Etrafta her şey canlanıyor, her şey bir mana kazanıyordu. Ama inanmadığım zaman ise hayatın birden sonra eriyordu.
[Tolstoy]
·
211 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.