İnsan sıkılmaktan bile sıkılırmış.
Ay; sarmış ışığıyla seni, beni, düşüncelerimi.
Güneş, gelme gününe yakın doğmaya başlar.
Sanırım yüzümü yakan şu oklar ondan ibret.
Gelme; ben alıştım seni gecenin ardında bırakmaya,
Ben alıştım seni özlemeye,
Ben alıştım seni unutmaya çalışmaya.
Gelme, gelirsen yine kafam içinde hiç susmayacaksın.
Sürekli çalıp duracaksın tıpkı bir melodi, hayatın ezgisi gibi,
Nasıl, nasıl desem tıpkı sevmek gibi.
İşim başımdan aşkın gelme güzel yüzlüm.
Eğer ola ki gelirsen yine kaybolacağım senin benliğinde.
Yine esir alacak yüreğimi gözlerin,
Her zaman yaptıkları gibi yine çelecek bakışların şu akılsız başımı.
Gelme gelirsen daha çok yok olurum, daha çok batarım bataklığına, daha çok dalarım derinliğine, daha çok çekersin beni kendine.
Gelme ne olur gelme, yalvarıyorum gelme kalbim atmaya hasret kalsın.
Gözlerim gözlerine, kalbim sana hasret kalsın.
Yalvarırım gelip de hatırlatma kendini.
Farketmiyorsun daha çok kanıyorum,
Acıyorum, acıyorum hemde buram buram seni tekrar tekrar hatırlamak acıtıyor.
Gelme ne olur gelme.