Ruhumu taşıyacak bir ağırlık birimi yok, ayaklarımı yerden kesecek bir çekim gücü yok. Kafamı taşıyamıyorum, bedenim bir kuş. Yollar garip, çizgiler üstüme uzanıyor.
Çözülmeyen her olay, acısmı içinden atamamış kalp atımları yaralıyor beni. Bir yerlere çarpıyorum, bir yerlere hep
çarpıyorum, durmuyorum. Bir düşüş ki, sanki hiç bitmemiş.
Beynim ağır geliyor, felçli düşünceler doğuruyorum.
Ağırım, düşünceden, maddeden daha ağır.
Yazınız çok güzel,
geliştirmek için ne yaptınız?
Elbet güneş göreceği ve sulayıp canlandıran biri çıkacakdır içini ferah tut 🙂
Elbet tekrar canlandıracaksın ve bunu kendin yine kendin için yapacaksın
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.