Öykü okumayı sevdiğimi beni takip edenler bilir. Hep derim öyküler az sözle çok şey anlatırlar ve o okuruna çok şey bırakan yarım kalmışlık hissi yanında bir de tadını damağımızda bırakma huyları vardır ki biz öykü sevenler bayılırız buna. Şimdi ben bir öykü sever olarak bazı öykülere ve bazı öykücülere baya ilk görüşte aşık oluyorsam bu benim kabahatim midir sorarım size. yok arkadaş vallahi ben masumum. Böyle güzel öykü yazmak nedir diye sormazlar mı insana Her bir öyküsü derin psikolojik temellere dayandırılmış ruhsal bozukluklar ile şekillendirilmiş ve karakterlerin kurgulanmasındaki ustalık yanında olay örgüsü, betimlemeler ve dili kullanmadaki ustalıkla üsluptaki lezzet bir araya gelince fevkaladenin fevkinde bir iş çıkmış ortaya. Ben çok sevdiğim öykülerde hep şunu derim. Bu öyküler romana evrilmeye can atıyorlardı sanki. Hepsinin daha çok su kaldırır bir yanı vardı. Ama elbette tadının damağımızda kalması da öykünün cilvesi bunu da kabul etmeli. Bir öyküde aile sevgisini tatmadan büyümüş bir kadını başka başka erkeklerin yataklarında savrulmaktan kurtaran otizmli bir aşık okuyoruz ve istiyoruz ki Serencam da şifa bulsun Leyla’nın kollarında. Bir başka öyküde karşımızdaki her insanın içinden attığı çığlıkları duyabilsek neler olur bunu deneyimliyoruz. Bir öyküde Melankoli aklımızı başımızdan alan bir sevgili gibi sızıyor hayatımıza ve ellerinden kurtulmak mı zor yoksa ona tutulmak mı, uzun zaman veremiyoruz bunun kararını. Hep yüksek katlı apartmanların üst katlarında oturuyor karakterlerimiz belki de ancak kafalarını gök yüzüne kaldırıp minik bir boşluk bulaşabildiklerinde nefes alabildikleri için. Şimdi size her öyküyle ilgili minik bir şeyler söylerim söylemesine ama hiçbiri bu kitabın tamamını okuduğunuzda alacağınız keyfi vermez size. Hadi o zaman ben susayım da Devrim Akalın nasıl enfes öykü yazıyor kendiniz okuyun ve görün. Tekrar söylememe gerek var mı mutlaka okuyun sağlıkla ve kitapla kalın.