Uyuyunca geçmiyormuş,o boğazındaki yumru,gözlerindeki yaş,aklındaki düsünceler. Hiçbiri uyuyunca geçmiyormuş. Bir kabus gibi bedenini sarıyor ve sen uyanana kadar yanında duruyormuş. Artık geceler yalnızca bana uzun geliyor. Günler geçmiyor,zaman akmıyor. Oysaki zaman öyle hızlı öyle çabuk geçerdi ki,günün bir vakti daha olsun isterdim. O vakit de seninle olayım isterdim. Şimdiyse yalnızca ruhsuz bir oyuncak gibi saate bakıyorum. Ne akrep yelkovanı geçiyor ne de yelkovan akrep'i. Sadece bakakalıyorum saatlere. Birileri beni dürtmese otururum öylece. Neden oldu bilmiyorum ama keşke olmasaydı. Beni sevmeyen annem bile halime acıyıp iki lokma yemek yedirmeye çalışıyor. Çalışıyor ama nafile. Ya kusuyorum ya ağlıyorum. İnmiyor ki boğazımdan o yumru. Belki de cidden yazık bana. Biraz aklımı kullansaydım her şeyin en başından beri yanlış olduğunu bilirdim. Aldığım her nefesin göğsüme batıp bana acı cektireceğini bilseydim izin vermezdim bu yanlışa. Belki de son kez nefes almalıyım bu dünya da
·
59 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.