Her gün sadece bir iki fotoğrafına bakınıp gidermeye çalıştığım özlemin karabasan gibi çöküyor üzerime. Boğazımda bir yumru oluşuyor, nefes dahi alamıyorum, kokunu unutuyorum.. Ama gülüşün, o güzel gözlerin çıkmıyor aklımdan hele o ipeksi, kusursuz sesini unutmak ne mümkün?
Henüz elim eline değememişken, doyamamışken sana bakmaya, sarılamamışken doya doya.. Sevememişken seni dolu dolu.
Nasıl böyle imkansız oluverdik?
Aklımdan çıkmıyorsun, aklım çıkıyor ama sen çıkmıyorsun.. Tavanı izlerken her zaman düşünüyorum, acaba diyorum.. Acaba biraz olsun aklına geliyor muyumdur?
Özlüyor musundur sen de bizi, beni?
Bu şehir küçücük ama.. Göz göze gelmemiz bile imkansız.
Halbuki bir görsem uzaktan dahi olsa kalbimdeki bu sızı biraz olsun dinerdi belki, sevdiğim..