Yıllarca hep Allah’tan korkuyoruz bahanesiyle cehennem ile korkuttular. Halbuki cehennemden korkmak Allah’tan korkmak değildi. Çünkü en nihayetinde yine cehennemden korkmak; “yaratılan” bir şey den korkmaktı! Cennette yaratıktı, insan da… Ancak yaratılmışların en şereflisi (Eşref-i Mahlukat) “insan”dır buyruluyor. O zaman biz yaratılmış hiçbir şeye talip değiliz biz yaratana talibiz!
O kadar hızlı kimlik kaybı yaşıyoruz ki yaşça büyüklerimiz derlerdi hep; “bizim zamanımızda bu böyle değildi” diye, halbuki yaşlarımız 20’li olmasına rağmen aynı sözü biz söyler olduk. Hz Ömer (ra) diyor ki: “deseler ki tüm insanlar cehenneme gidecek ve bir kişi cennetlik olacak; ‘acaba ben miyim’ diye ümitlenirim; şayet bütün insanlar cennete gidecek yalnız bir kişi cehennemlik olacak deseler yine; ‘acaba ben miyim’ diye korkarım.” Böyle bir korku ve böyle bir ümit. Bu soruyu zahirde tanıdığımız aile, akraba, arkadaş çevresine yönelttik. Dedik ki: “deseler ki herkes cehenneme gidecek ve bir kişi cennetlik olacak ne dersiniz?” diye. İstisnasız; “ben değilimdir, çok günahım var, ihtimal bile yok, eyvah…” yine aynı şekilde; “deseler ki bütün insanlar cennete gidecek yalnız bir kişi cehennemlik olacak ne dersiniz?” Bu da istisnasız; “ben kesin değilimdir, neler yapan var, bana gelene kadar vs”. Peki, o zaman biz kimiz?
Sevgili bir sohbetinde buyurdu ki: “Yıllarca insanları korkutmaya çalıştılar. Olmuyor. İnsanlar korkmuyor. Öyle ise sevdirmek mecburiyetindeyiz. Sevdireceğiz. Allah imtihan etmek için yaratmamış; sevmiş öyle yaratmış. Zahir bir dünyada yaşadığımız için elbette bu dünyanın nizamı ve düzeni için bir kuralı olan şeriat olacak ancak o kurallar içerisinde o kadar boğmuşuz ki kendimizi; yaratılış gayemizi unutmuşuz.”
Bugün İslam coğrafyası kan ağlarken, anneler yavrusuz, çocuklar babasız kalırken kalkıp İslam akaidlerini; “eğer şunları şunları yerine getirmezseniz cehennemde yanarsınız” diyemeyiz çünkü insanlar zaten yanıyorlar. Artık zaman, insanları gözyaşlarıyla serinletecek, sözleriyle gönülleri genişletip ümitlendirecek “AŞKerenler”’in zamanıdır.
Ümit; sadece fakirin ekmeği değil! Ümit bir kulun her şeyi; “De ki: Ey nefisleri aleyhine israf etmiş kullarım! Allah'ın rahmetinden ümidi kesmeyin, çünkü Allah bütün günahları mağfiret buyurur (iyiye dönüştürür) şüphesiz ki O, öyle Gafûr, öyle Rahim O.” (ZÜMER 53)"
Ömer Faruk Canbaz
instagram.com/simurgdb?igsh=M...
··
2.023 görüntüleme
En acısı da yıllarca ehli tasavvuf olduğunu iddia edeler bulundular bu söylemde. Aslında Tasavvuf ne cennet sevdası, ne cehennem korkusu sadece Rabbin rızasına talip olmaktı.
" Yaratılanı sevdik, Yaratandan ötürü " der Yunus. Kaldı ki ; insanlar arasındaki sevgi ve muhabbeti oluşturan Allah Azze ve Celle'dir .
Belirttiğiniz üzre insan yaratılmışların en üstünüdür öyle ki, nurdan yaratılmış meleklerden bile... Oysa ki bugün dünyaya baktığımızda bozulmuşluk demiyorum tabiri caizse bir çürümüşlük hakim.
Cehennemden de kimsenin korkusu yoktur. Hatta inananlar dışında bunu umursayan da.
Cehennemi alaya alan, bir hikaye, bir ütopya gibi görenlere şu dünyada cehennemi yaşayan o biçare insanların ah'ı fazlasıyla yeter!
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.